Ehunen erresistentzia: Emakumea eta lana
Garai hartako neskek eta emakumeek oso lan-baldintza zailak zituzten, besteak beste, hamaika ordura arteko lanaldiak zituzten. Lanaldi horiek etxeko lanekin eta seme-alaba edo anai-arreba adingabeen hazkuntzarekin bateratu behar zituzten.
Gainera, soldata-diskriminazioa jasaten zuten, eta, batzuetan, baita gehiegikeriak ere, lan-ingurunean. Ez zegoen ez laneko segurtasunik, ez istripuen aurreko estaldurarik, ez kontraturik, ezta lan-baldintzak aldatzea edo zeuden legeak betetzea eskatzen zuten erakunde sindikalik ere. Emakumeak, “telariak” izena hartzen zutenak, hainbat ehungailuz arduratzen ziren aldi berean, eta lan horrek kontzentrazio eta koordinazio handia eskatzen zuen. Datu zehatzik ez dagoen arren, lan-zama horrek, etxeko lanekin batera, neke fisiko handiagoa ekartzen zuen. Hain zuzen ere, hilkortasun-tasa handiagoa zen langile emakumeen artean langile gizonen artean baino. Garrantzitsua da nabarmentzea baldintza horiek ez zirela soilik ehungintzakoak; aitzitik, emakumeen presentzia esanguratsua zen beste sektore batzuetara ere zabaltzen ziren. Emakumeen lana ez aitortzea eta zegokion balioa ez ematea arazo orokorrak ziren, eta lan-eremuko desberdintasunak betikotzen laguntzen zuten.
